Kayıp Hazine

Bir zamanlar, uzak bir diyarda, kaybolmuş bir hazine hakkında efsaneler dolaşıyordu. Bu hazine, kıymetli taşlarla dolu bir sandık olarak anlatılıyordu. Ancak bu hazineye ulaşmanın sadece bir yolu vardı: Zeka ve mantık kullanmak.

Bir gün, cesur bir maceraperest olan Elif, bu kayıp hazineyi bulma konusunda kararlıydı. Çevresindeki insanlar, ona büyük bir harita verdi. Haritada, hazineye ulaşmak için geçmesi gereken üç farklı kapı vardı. Her kapının önünde, birer bilmece sorusuyla yüzleşmesi gerekiyordu. Eğer doğru cevabı bulamazsa, hazineye giden yolu kapatacaklardı.

İlk kapının önünde, üstü püsküllü bir kapı duruyordu. Kapının üzerinde şu yazıyordu:

“Ben varım, ama yokmuşum gibi hissedebilirsiniz. Ben her zaman sabit bir yolum var, ama hızlanamam. Rüzgarla bana ulaşamazsınız, ama içinde her biri bir yönü gösterir. Ben neyim?”

Elif, bu bilmecenin ne anlama geldiğini düşünmeye başladı. Düşünceleri arasında, belki de kapının arkasında gizli bir ipucu vardı.

İkinci kapının önünde ise, karanlık bir koridorla karşılaştı. Bu kapının üzerindeki yazı şöyleydi:

“Süheyl yıldızının ışığında süzülen, bazen kaybolur ama yine de kaydedilir. Kimse beni göremez, ama herkes benim üzerimde gezer. Ben neyim?”

Elif’in gözleri parladı. Soru zordu ama onu düşündürmeye sevk ediyordu. İkinci kapıdan geçebilmesi için bu bilmecenin de bir cevabı olmalıydı.

Son olarak, üçüncü kapının önünde bir ayna vardı. Kapının üzerindeki yazı ise şunları içeriyordu:

“İkimizin de varlığı aynı, fakat ben bütün cisimlerin özüdür. Ben hem ağır hem de hafif, bazen birikirim ama yok da olabilirim. Ben neyim?”

Elif, bu son bilmecenin cevabını bulmak zorundaydı. Bir yanda hazine, diğer yanda ise soruların cevabı vardı. İçinde bulunduğu durumu daha dikkatli değerlendirmeye karar verdi.

İpucu: Her bilmecenin cevabı, somut bir nesne ya da kavram değildir; hepsi günlük hayatımızda sıklıkla karşılaşabileceğimiz şeylerdir.

Zorluk seviyesi: Orta düzey.